İnsana insanlığını hatırlatan önemli bir duygu merhamet… Ve bugün çok ihtiyaçı var yeryüzünün insanlarının bu duyguya.
Ölenler, öldürenler, öldürtenler… Ölenler insan, öldürenler insan, öldürtenler de insan. Bu satırları yazarken bile bu gerçekliğin ne kadar acı bir durum olduğunu farkediyorum. Düşünebiliyor musunuz, biz insanlar birbirimize kıyıyoruz yeryüzünde. Kabil’le başlamıştı bu ve devam ediyor.
Oysa merhamet verilmiş biz insan varlıklarına. Acıma hissiyatını yitirmiş miyiz ki, birbirimizi gırtlaklıyoruz ha bire!
Ne diyordu o filmde; nasıl ki evlere su için borular döşeniyorsa, bütün evlere aynı su boruları döşer gibi merhamet şebekeleri döşenmeli…
Düşünüyorum…
Hiç mi bizim suçumuz yok 🙁 Bir yerlerde birileri öldürülüyor, insan kardeşlerimiz katlediliyor ama biz sadece izlemekle geçiştiriyoruz. Görmemezlikten geliyoruz. Görsek de hiç ama hiç birşey yapmıyoruz. Bulunduğumuz yerde, odamızda, evimizde, iş yerimizde avazımız çıktığı kadar bağırabiliriz oysa! Bağırmıyoruz bile! Susuyoruz…
Vicdanlarımız mı?
O susalı çok olmadı mı sizce de?
Belki durmadan ağlamalıyız. Göz yaşlarımızdan bir damla merhamet akar belki yeryüzüne…
Bizde belki burada tımarhanelik bir hayalin peşindeyiz her birimiz. Ama belki…. Belki insan tekrar ‘merhamet’i hatırlar bir gün, kim bilir…
5 haziran, Perşembe / istanbul